Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego: objawy, diagnostyka i leczenie

Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego jest przewlekłą chorobą zwyrodnieniowo-dystroficzną charakteryzującą się postępującą degradacją i utratą tkanek chrząstki stawowej stawu kolanowego. Na podstawie patologii niszczącej staw rozwijają się bóle nogi i ograniczenie ruchomości. W terminologii medycznej ta patogeneza jest często nazywana gonartrozą - konkretyzującym terminem, który bezpośrednio wskazuje na lokalizację kolana choroby zwyrodnieniowej stawów (artroza). Według najnowszych danych badaczy w naszym kraju na gonartrozę na 10 tys. osób choruje 100-120 osób. Eksperci przewidują, że do 2020 r. liczba spraw podwoi się.

Częstość występowania choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego jest nieco wyższa u kobiet niż u mężczyzn. Jednocześnie na pierwszej wizycie wśród mężczyzn przeważają osoby młode – do 45 roku życia, w grupie kobiet przeważają pacjenci w wieku 55 lat i więcej. W wieku 65+, niezależnie od płci, radiologiczne objawy patologii o różnym nasileniu rozpoznaje się u 80% osób. Etiologia patogenezy opiera się na wielu czynnikach nabytych i wrodzonych, gdzie jedno z wiodących miejsc zajmuje przewlekła traumatyzacja zakończeń stawowych aparatu kolanowego z powodu niewłaściwego schematu ćwiczeń. To nie jedyny powód, wszystkie prowokacyjne czynniki zostaną wskazane w trakcie artykułu.

Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego prowadzi do trwałej utraty funkcji ważnego biologicznego odcinka kończyny. Człowiek zaczyna odczuwać trudności w chodzeniu, cierpi z powodu bólu, często pacjent staje się zależny od specjalnych urządzeń wspomagających i pomocy z zewnątrz.

Im szybciej zostanie zidentyfikowany proces patologiczny, tym więcej nadziei można pokładać w efekcie opieki zachowawczej. Ale nie wszystko jest takie proste. Zauważono, że około 40% pacjentów zwraca się do lekarzy zbyt późno, gdy zwyrodnienie już całkowicie zniszczyło staw kolanowy i nastąpiły powikłania. Niestety, metody zachowawcze nie działają w zaawansowanych postaciach i późnych stadiach choroby, tu pomóc może jedynie interwencja chirurgiczna.

Przyczyny choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego

Podstawowym powodem mechanizmu pojawienia się patologii jest naruszenie metabolizmu struktur chrzęstnych z przesunięciem równowagi katabolizmu-anabolizmu, to znaczy, gdy procesy niszczenia komórek chrzęstnych przeważają nad regeneracją. Początkowo nieodwracalnym zmianom ulega chrząstka szklista pokrywająca powierzchnie stawowe stawu oraz płytka podchrzęstna, która znajduje się pod chrząstką stawową.

Patofizjologia choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego jest dość zróżnicowana. Specjaliści zidentyfikowali główne wspólne czynniki prowokatorów choroby, rozważ je.

Niewystarczająco wysoki poziom aktywności fizycznej i obciążenia dolnej części ciała w życiu codziennym:

• sport wyczynowy, taniec;
• nadmiernie długie chodzenie podczas zmiany roboczej;
• częste podnoszenie ciężarów;
• długi kucanie lub z podwiniętymi kolanami, stojąc/poruszając się na kolanach;
• znaczne obciążenie na poziomie gospodarstwa domowego (nieproporcjonalna praca w domu, na wsi itp. ).

Poprzednia kontuzja kolana:

• lokalne siniaki, na przykład upadek na kolano, uderzenie o coś;
• lokalne zwichnięcia i skręcenia mięśni;
• uszkodzenie aparatu więzadłowego (pęknięcia, skręcenia);
• urazy łąkotki z przemieszczeniami, pęknięciami, półpęknięciami;
• złamanie rzepki lub kłykci, kości strzałkowej, kości udowej lub piszczelowej.

Wrodzone anomalie w budowie układu mięśniowo-szkieletowego (dysplazja):

• niedorozwój / deformacja podudzia;
• osłabienie/skrócenie mięśni ud;
• wrodzone zwichnięcie rzepki;
• hipermobilność stawów;
• wrodzona koślawość lub szpotawość kolan.

Współistniejące patologie w historii, na przykład:

• dna;
• reumatyzm;
• cukrzyca;
• toczeń rumieniowaty;
• zapalenie tarczycy;
• ciężkie choroby alergiczne;
• miejscowe żylaki itp.

Nadwaga:

• z BMI 25, 1-27 kg/m2 (ryzyko średnie);
• z BMI 27, 1-30 (wysoki stopień);
• o BMI powyżej 30 kg/m2 (krytycznie wysoka predyspozycja do gonartrozy).

Wcześniejsze operacje kolana niezwiązane z chorobą zwyrodnieniową stawów, takie jak:

• wycięcie łąkotki;
• plastik więzadła;
• montaż stabilizatorów, płyt na złamania itp.

Niska aktywność fizyczna: przy braku aktywności ruchowej w kończynach zmniejsza się ukrwienie, procesy metaboliczne są zahamowane, mięśnie i więzadła tracą siłę, co stwarza dogodne warunki do pojawienia się zwyrodnień w stawie kolanowym i innych stawach nóg.

Postmenopauza: Wraz z nadejściem menopauzy u kobiet produkcja estrogenów jest znacznie zmniejszona, a hormony te w zmniejszonej ilości nie są w stanie wywierać takiego samego ochronnego działania na stawy na tym samym odpowiednim poziomie jak wcześniej.

Każdy z tych czynników (lub kombinacja 2 lub więcej) może służyć jako początek miejscowego zaburzenia metabolicznego w stawach kolanowych, aw rezultacie rozwoju choroby zwyrodnieniowej stawów. Na ocierających się powierzchniach stawowych, pokrytych chrząstką szklistą, pojawiają się pęknięcia, migotanie, owrzodzenia. Chrząstka staje się cienka, nieelastyczna, szorstka, wyboista. W związku z tym amortyzacja i właściwości ślizgowe stawu są zmniejszone, ruchy między powierzchniami przegubowymi są utrudnione z powodu śmierci tkanki chrzęstnej i zmniejszenia przestrzeni stawowej z tego samego powodu.

Patologicznie zwiększone tarcie śródstawowe wraz z postępującymi biozmianami prowadzi ostatecznie do całkowitego zaniku (wymazania) strefy chrząstki, częściowego lub całkowitego zniszczenia płytki podchrzęstnej i odsłonięcia łączących się końców kości. Odsłonięte kłykcie kości udowej ocierają się o odsłoniętą kość piszczelową w górnej nasadzie i/lub rzepce, dochodzi do patologicznego przemieszczenia powierzchni styku, staw staje się coraz bardziej zdeformowany.

Ze względu na to, że choroba prowadzi do deformacji struktury stawowej, w terminologii medycznej często można spotkać takie sformułowanie diagnozy, jak „deformująca choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego". Wyraźne deformacje są najbardziej charakterystyczne dla późniejszych etapów rozwoju. Dlatego słowo „deformacja" jest częściej używane przez lekarzy w odniesieniu do choroby zwyrodnieniowej stawów ostatnich stadiów.

Objawy: wczesne, późne objawy

Główną dolegliwością w chorobie zwyrodnieniowej stawu kolanowego jest ból. Na początku choroby ból z reguły ma charakter mechaniczny, to znaczy objawia się i narasta w czasie lub po dłuższej aktywności fizycznej, przy długim staniu w jednym miejscu lub zejściem ze schodów, pod koniec dzień roboczy. Jednym z pierwszych objawów jest również sztywność poranna w problematycznym kolanie, która zwykle trwa 30-40 minut, aż osoba się rozejdzie.

Długotrwały i często objawiający się ból czasami (częściej w początkowych, pośrednich stadiach) wywołuje wtórne zapalenie błony maziowej, dlatego jest odczuwalne w spoczynku. Nadmierne nagromadzenie mazi stawowej, jako reakcja na ból i stan zapalny, powoduje również problemy z zgięciem/prostowaniem kolana lub zaostrza istniejące dysfunkcje zgięcia i wyprostu. W fazie rozszerzonej możliwe są warianty początkowego bólu, co oznacza pojawienie się zespołu bólowego z początkiem chodzenia, który zmniejsza się w procesie ruchu w ciągu 15-30 minut. Bolesne zjawiska mogą pojawić się ponownie wraz z ciągłym wzrostem obciążenia problematycznego kolana.

Zaawansowanym przypadkom często towarzyszy występowanie zespołu zakleszczenia stawów. Zagłuszanie charakteryzuje się nagłym ostrym bólem o charakterze strzelania oraz blokowaniem ruchów w okolicy kolana. Blokadę likwiduje swoisty obrót nogi, ale nie zawsze osoba samodzielnie radzi sobie z odblokowaniem kolana.

Dla pełnej jasności obrazu klinicznego przedstawiamy wszystkie typowe objawy choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego:

• miejscowy zespół bólowy, zwłaszcza wyrażany w ruchu;
• uczucie ucisku, sztywności w kolanie;
• trzeszczenie stawowe podczas ruchu w postaci grzechotki, chrupania, kliknięć;
• bolesne i/lub trudne zgięcie, wyprostowanie nogi, rotacja;
• osłabienie mięśnia czworogłowego uda (mięśnie udowe ulegają silnej atrofii z zaawansowaną gonartrozą);
• uczucie wyboczenia bolącej nogi;
• obrzęk i ocieplenie skóry nad stawem;
• zmiana stereotypu chodu (w przedostatnich, ostatnich stadiach postępuje kulawizna);
• skrzywienie koślawe lub szpotawe chorej kończyny dolnej (rozwija się w późniejszych stadiach).

Im dłuższy czas trwania choroby, tym jaśniej, częściej, tym dłużej boli staw kolanowy. Co więcej, może przeszkadzać nie tylko podczas wysiłku, ale także w stanie unieruchomienia, w tym podczas nocnego snu. Co więcej, wzrost zmian zwyrodnieniowych będzie systematycznie zawężał zakres ruchów czynnych i biernych, w efekcie sprowadzając go do minimum.

Dobrze wiedzieć! W pierwotnej OA stawu kolanowego ryzyko wystąpienia podobnego typu zmiany na tej samej kończynie, ale w okolicy biodra, wynosi od 15% do 18%. A prawdopodobieństwo rozwoju choroby zwyrodnieniowej stawów po przeciwnej stronie kolana problemowego wynosi 30%. Stawy kolanowe i biodrowe są ze sobą bardzo ściśle połączone funkcjonalnie - problem w kolanie może ostatecznie mieć zły wpływ na staw biodrowy i odwrotnie. Dlatego nie stosuj samoleczenia, ta choroba wymaga profesjonalnego podejścia, indywidualnego dla każdego indywidualnego przypadku.

Diagnoza: metody badania

W przypadku choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego, a także innych stawów, nie ma patognomicznych objawów laboratoryjnych. U większości pacjentów wyniki badań krwi i moczu są prawidłowe. Dlatego laboratoryjne metody badawcze nie mają wartości klinicznej. Powszechnie akceptowaną metodą wykrywania gonartrozy jest obecnie radiografia stawów kolanowych. Prześwietlenia rentgenowskie są koniecznie najpierw wykonywane na dwóch stawach w celu porównania anatomicznego i fizjologicznego porównania dwóch podobnych stawów kostnych. Istnieją 3 główne znaki radiograficzne, za pomocą których można argumentować, że ta diagnoza jest obecna, są to:

• osteofity na obrzeżach powierzchni stawowych;
• zwężenie szpary stawowej (zwykle jej szerokość wynosi 6-8 mm, parametry zależą od wielu czynników, m. in. wzrostu, wieku, płci itp. );
• osteoskleroza podchrzęstna.

Obustronny brak przestrzeni stawowych.

Jednak te objawy w bardzo, bardzo początkowym okresie rozwoju choroby zwyrodnieniowej stawów na zdjęciu rentgenowskim mogą nadal być nieobecne. Jeżeli lekarz nie widzi odchyleń na zdjęciu rentgenowskim, a pacjent zgłaszał się z dolegliwościami bólowymi okresowymi lub np. nawracającym obrzękiem z niewiadomych przyczyn, ważne jest przeprowadzenie dodatkowego badania. Wskazane jest również włączenie do procesu diagnostycznego dodatkowego badania oraz z ustaloną diagnozą radiologiczną w celu uzyskania szczegółowych informacji o stanie struktur kolanowych, w szczególności tkanek miękkich i płynu śródstawowego.

Rezonans magnetyczny (MRI) i artroskopia są uznawane za najlepsze metody pomocnicze dla OA na każdym etapie, a także do różnicowania tej patologii od innych. Co do tomografii komputerowej: jest gorsza od możliwości tych dwóch procedur, ponieważ nie uwidacznia wyraźnie tkanek miękkich. Ultrasonografia (USG) wszystkich metod jest najsłabszym narzędziem diagnostycznym.

MRI pokazuje nawet najmniejsze powierzchowne uszkodzenia chrząstki na końcach stawowych i to z tej struktury chrząstki zaczynają się pojawiać pierwsze zmiany dystroficzne. Ponadto, zgodnie z danymi MRI, możliwa jest obiektywna ocena stanu błony maziowej, torebki, otaczających mięśni, ścięgien, więzadeł, formacji nerwowo-naczyniowych i wytworzonej maziówki. Rezonans magnetyczny wykrywa cysty i inne nowotwory, w tym ubytki kości.

Diagnostyka artroskopowa nie ma gorszych możliwości, jednak wiąże się z minimalnie inwazyjną interwencją z wprowadzeniem obrazowego układu optycznego wewnątrz stawu kolanowego. Za pomocą artroskopii, oprócz wysokiej jakości badania od wewnątrz wszystkich elementów konstrukcyjnych stawu, równolegle nadal można nakłuć wysięk śródstawowy, oczyścić jamę z tzw. "Śmieci".

Oprócz metod instrumentalnych struktura diagnostyczna koniecznie obejmuje specjalne testy podczas wstępnego badania. Lekarz wykonuje badanie palpacyjne miejsca zmiany, ocenę zakresu ruchu w różnych pozycjach badanego obszaru kończyny oraz określa zaburzenia wrażliwości. Po ustaleniu diagnozy o podobnym planie będzie okresowo wykonywane badanie testowe i radiografia w celu monitorowania stanu stawu kolanowego i oceny skuteczności terapii.

Etapy i stopnie choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego

Klasyfikacja stadiów OA stawu kolanowego w ortopedii proponowana jest w dwóch wersjach: według N. S. Kosinskaya (3 stopnie) i według Kellgren-Lorens (4 stopnie). W praktyce domowej równie często wymienia się zarówno pierwszy, jak i drugi klasyfikator zmian aparatu kostno-stawowego. Obie klasyfikacje skupiają się na zdefiniowaniu następujących cech:

• zmniejszenie wysokości i nierówności szczeliny międzystawowej;
• deformacja powierzchni stawowych;
• obecność wad o wyraźnych konturach;
• pogrubienie podchrzęstnych obszarów kości z powodu osteosklerozy;
• powstawanie torbieli podchrzęstnych (na zdjęciu rentgenowskim wyglądają jak jasne plamy w okolicy kłykci kości udowej i piszczelowej, w obrębie rzepki).

Sugerujemy zapoznanie się z zalecaną przez Kosinską inscenizacją gonartrozy.

Scena	Objawy rentgenowskie, objawy kliniczne
Zapalam)	Zmiany są subtelne, można je postrzegać jako normalne. Luka w projekcji bezpośredniej może być normalna lub nieznacznie zawężona. Porównując prawe i lewe stawy, można wykryć jego nieznaczne zwężenie. Zdecydowanie powiedzmy o pojawiających się problemach funkcjonalnych i morfologicznych chrząstki, łagodnej osteofitozy. Jest to reakcja kompensacyjna w odpowiedzi na zmiany właściwości elastycznych chrząstki. Osteofitoza na tym etapie jest łagodna, charakteryzuje się obecnością drobnych osteofitów w pojedynczej ilości wzdłuż krawędzi kości stawowych. Jednak marginalne wzrosty w początkowej fazie mogą wcale nie być. Klinicznie, etap 1 przebiega stosunkowo łatwo z nieintensywnym krótkotrwałym bólem z powodu długotrwałego przepracowania fizycznego i minimalnej dysfunkcji kolana, co nie jest postrzegane przez wiele osób jako coś poważnego.
II (średni)	Wymiary przestrzeni stawowej kolana, w porównaniu z normą, są znacznie zmniejszone 2-3 razy. Tak silny skurcz szczeliny wskazuje na już obciążoną morfologię chrząstki stawowej, nasilenie jej uszkodzenia. Przeważnie zwężenie szczeliny charakteryzuje się nierównościami, zgodnie z nasileniem procesu zwyrodnieniowego. Epicentra maksymalnego zwężenia są skoncentrowane w strefie stawowej, która odpowiada za największy udział obciążenia. Taka strefa często staje się przyśrodkową (wewnętrzną) częścią stawu. W etapie 2, wzdłuż krawędzi powierzchni stawowych znajdują się również duże osteofity, wykrywa się stwardnienie płytki końcowej, czasami określa się torbielowatą restrukturyzację kości podchrzęstnej. Zdjęcia rentgenowskie naprawiają niewielkie naruszenie kongruencji, umiarkowaną deformację nasady kości tworzącej staw kolanowy. Objawia się to wyraźnym pogorszeniem funkcji aparatu kolanowego z wyraźnym ograniczeniem ruchów, które w początkowej fazie były niekiedy nieco utrudnione. Dodatkowo stosunkowo umiarkowane ograniczenie wszelkich innych rodzajów ruchów fizjologicznych, chrupanie, utykanie stawów. Ból jest silny, często występuje niewielki miejscowy obrzęk, w okolicy stawu występuje hipotrofia mięśniowa.
III (ciężkie)	Szczelinowy prześwit między powierzchniami stawu całkowicie znika lub można go prześledzić, ale z dużym trudem. W końcowym etapie znajduje się wiele ostrych i masywnych osteofitów, które całkowicie otaczają powierzchnie stawowe, łącząc się z sąsiednią kością. Zdjęcie radiologiczne pokazuje największe deformacje stawu kolanowego (imponujące rozszerzenie i spłaszczenie powierzchni), znaczne uszkodzenie nasad kości tworzących kolano przez osteosklerozę, obecność torbieli CX. Staw jest wyraźnie odchylony od pionowej osi kończyny (według koślawości lub szpotawości). Obraz kliniczny objawów wyróżnia widoczne pogrubienie kolana i jego wymuszona pozycja. Potencjał ruchowy i podporowy stawu zostaje zredukowany do poziomu krytycznego, a trzeszczenie nie jest już w nim widoczne. Mięśnie w całej nodze ulegają zanikowi, szczególnie mocno dotknięty jest mięsień czworogłowy. Kończyna jest całkowicie niepełnosprawna, nie można poruszać się samodzielnie, postępuje kulawizna. Zespół bólowy osiąga swój szczyt, staje się niezwykle bolesny, stale niepokojący, niezależnie od pory dnia i aktywności fizycznej. Trzeci etap wyłącza osobę.

Leczenie zachowawcze i chirurgiczne

Zasada leczenia - zachowawczego lub chirurgicznego - dobierana jest ściśle indywidualnie przez wysoko wykwalifikowanego specjalistę odpowiedniej specjalizacji. Lekarzem prowadzącym jest ortopeda lub traumatolog ortopeda. Od razu zauważamy, że ta patologia jest z natury nieuleczalna. Niestety nie ma odwrotu do początku degeneracji i ich konsekwencji. Odrodzenia chrząstki, naturalnej odbudowy formy stawu, ze względu na biologiczne właściwości układu kostno-chrzęstnego, nie można osiągnąć, bez względu na to, jakie pigułki, zastrzyki, fizjoterapię, techniki manualne są stosowane dla efektów terapeutycznych.

Dlatego ważne jest, aby jasno zrozumieć, że metody konserwatywne są przeznaczone do celów profilaktycznych i objawowych, a mianowicie do:

• zapobieganie wystąpieniu choroby zwyrodnieniowej stawów (jeśli jeszcze nie);
• zahamowanie tempa degeneracji (z początkiem choroby) z powodu aktywacji trofizmu tkankowego w stawie kolanowym, zmian stylu życia, właściwego rozłożenia obciążeń na układ mięśniowo-szkieletowy;
• łagodzenie bólu i stanów zapalnych, zmniejszenie/zapobieganie atrofii i przykurczom;
• poprawa ruchomości kończyn i jakości życia, w miarę możliwości przy istniejącej patogenezie.

Udowodniono, że można oczekiwać produktywnych wyników leczenia zachowawczego, gdy jest ono wprowadzane w początkowym stadium choroby i częściowo na początku stadium 2, podczas gdy większość chrząstki jest nadal zachowana. Bliżej połowy drugiego etapu rozwoju i na trzecim etapie środki medyczne i fizyczne tracą swoją moc, w większości nie pomagają nawet najmniejszemu poruszyć się w pozytywnym kierunku.

Niechirurgiczne taktyki kontroli choroby obejmują kompleksowe stosowanie metod rehabilitacji fizycznej i medycznej (kursy):

• miejscowe i zewnętrzne preparaty NLPZ na zespół bólowy;
• chondroprotektory, które mogą spowolnić postęp gonartrozy;
• witaminy E, C i B, orotan potasu itp. ;
• ćwiczenia fizjoterapeutyczne (opracowane, przepisane przez lekarza, szkolenie powinno odbywać się wyłącznie pod kierunkiem trenera terapii ruchowej);
• fizjoterapia (elektroforeza, terapia impulsowa, ultradźwięki, magnetoterapia, kąpiele na bazie siarkowodoru i radonu itp. );
• dostawowe zastrzyki kortykosteroidów, stosowane w skrajnych przypadkach - z nieznośnym długotrwałym bólem z częstymi nawrotami, ciężkim zapaleniem błony maziowej, których nie zatrzymują konwencjonalne leki niesteroidowe.

Jeśli pierwszy cykl wstrzyknięć sterydów do stawu nie jest wystarczająco skuteczny, nie ma sensu go kontynuować, a kolano należy pilnie operować.

Opóźnienie operacji w przypadku braku efektu leczenia zachowawczego jest niepożądane. Terminowa operacja pozwoli bez trudności przeprowadzić interwencję chirurgiczną, łatwiej jest przenieść zabieg chirurgiczny przy minimalnym ryzyku powikłań, a także szybciej i lepiej wracać do zdrowia. Priorytetowym systemem leczenia we współczesnej ortopedii i traumatologii zaawansowanych postaci OA z lokalizacją w stawie kolanowym pozostaje interwencja chirurgiczna metodą artroplastyki. Endoprotetyka - zastąpienie stawu kolanowego endoprotezą czynnościową - pozwala w krótkim czasie:

• całkowicie prawidłowe deformacje kolan (w kształcie litery O, w kształcie litery X);
• jakościowo przywracają anatomię i funkcje lokomocji, stabilizację podporową, deprecjację w problemowym odcinku kończyny;
• powrót pacjenta do bezbolesnej aktywności fizycznej, łagodzenie niepełnosprawności i powrót do normalnego poziomu zdolności do pracy.

W zależności od wskazań, indywidualnych cech ciała pacjenta, protetykę można wykonać na zasadzie częściowej lub całkowitej wymiany stawu za pomocą zespolenia cementowego, bezcementowego lub hybrydowego. Unikalne protezy całkowicie naśladują mechanikę i anatomię „rodzimego" stawu ludzkiego lub jego poszczególnych elementów. Charakteryzują się najwyższą wytrzymałością, najlepszymi cechami sztywności i elastyczności, doskonałą biokompatybilnością z ciałem, otaczającymi tkankami biologicznymi i płynami. Implanty wykonane są z nowoczesnych stopów metali (tytan, kobalt-chrom itp. ). Kompletne konstrukcje służą średnio 15 lat lub dłużej, ale pod warunkiem idealnie przeprowadzonej operacji i rehabilitacji pooperacyjnej.

Przed wszczepieniem implantu zajęty staw kostny jest usuwany, powierzchnie kości stawowych poddawane są starannemu zabiegowi chirurgicznemu i przygotowaniu do założenia endoprotezy. Jeśli pacjent ma otrzymać całkowitą endoprotezę, będzie ona składać się z w pełni zmontowanej sztucznej repliki zdrowego stawu kolanowego, w tym:

• nieruchomy lub ruchomy element piszczelowy w postaci platformy na trzpieniu, identyczny z kształtem powierzchni odpowiedniej kości;
• wkładka polietylenowa („poduszka amortyzująca"), która jest mocowana w elemencie piszczelowym;
• składnik udowy ma okrągły kształt, odpowiadający kształtowi kłykci udowej;
• element rzepki (nie zawsze zainstalowany, tylko w złym stanie chrzęstnej warstwy rzepki).

Wymiana częściowa (jednokłykciowa) obejmuje małoinwazyjną protezę tylko połowy stawu kolanowego – przyśrodkowego lub bocznego stawu udowo-piszczelowego. Po każdym rodzaju endoprotezy przeprowadzana jest kompleksowa rehabilitacja, mająca na celu zapobieganie następstwom pooperacyjnym, przywrócenie mięśni i ruchów protezy kończyny. Rehabilitacja po alloplastyce stawu kolanowego trwa do pełnego wyzdrowienia pacjenta, zwykle trwa to 2, 5-4 miesiące.